Obrona przed złym: radość i gest egzorcyzmujący.

   Dla realizujących wezwanie do świętości, w ramach umocnienia w walce duchowej – dwa wątki.
  

   1. Św. Jan Bosko był Świętym, który na swojej drodze świętości i na drodze świętości, której uczył innych czerpał od wielu Świętych. Był Świętym charakteryzującym się radością, którą czerpał m. in. od św. Filipa Nereusza – Świętego, któremu mistyczne ekstazy przeżywane podczas Mszy Świętej nie przeszkadzały w innych okolicznościach okazywać pewnych form radości, które gorszyły „ułożonych”. Od tego Świętego ks. Bosko zaczerpnął maksymę: „Róbcie wszystko, co chcecie, bylebyście nie grzeszyli”. Stąd i sentencja pokrewna: „Diabeł boi się ludzi radosnych”. Aby zapobiec nieporozumieniom: chodzi o „radość w Duchu Świętym” (Rz 14, 17), która rodzi się w sercu czystym, pełnym łaski, wolnym od zbrukania grzechem.

   Ergo: tarczą obronną przeciw zakusom złego jest radość w Duchu Świętym.

   2. Kardynał Joseph Ratzinger w swoim dziele Duch liturgii napisał: „Wspomnieć także można opowiadanie zaczerpnięte z apoftegmatów Ojców Pustyni o tym, jak to diabeł został zmuszony przez Boga do pokazania się niejakiemu opatowi Apollonowi. Diabeł był czarny, brzydki, o przerażająco wątłych członkach, przede wszystkim jednak nie miał kolan. Niezdolność klęczenia okazuje się zatem istotą elementu diabolicznego”.

   Dzisiaj, kiedy po Mszy Świętej i adoracji Eucharystycznej modliłem się przed Najświętszym Sakramentem, przyszła mi taka prosta myśl: klękanie przed Panem Bogiem jest gestem egzorcyzmującym.

   Ergo: osobom dręczonym przez złego i osobom, które są w stanie grzechu śmiertelnego radzę częstą modlitwę na klęcząco.