Ks. Piotr Achramiej FDP (1920-1984)

   Z okazji dzisiejszego wspomnienia św. Alojzego Orione pozostańmy jeszcze przy orionistach. Są oni bliscy św. Janowi Bosko przez osobę Założyciela – św. Alojzego Orione – i są bliscy Polsce.

fot. FDP

   Chcę przybliżyć sylwetkę kapłana, którego życzliwe i sympatyczne wspomnienie pozostaje w mojej pamięci od lat dziecięcych. Był moim dalszym krewnym. Odwiedzał niejednokrotnie Wrocław, moją ciocię i wujka śp. Helenę i Romualda Sipowiczów, i ich rodzinę. Błogosławił związek małżeński mojego brata ciotecznego Władysława Sipowicza i jego żony Maryli. Przysyłał życzenia. Dyskretny talent poetycki. Jednego roku przysłał na Boże Narodzenie ładną kartkę świąteczną z takim oto sympatycznym tekstem:

   Nowy Rok.

   Co potem? Wiosna.

   Dzisiaj chwila tak radosna…

   Bóg się rodzi, moc truchleje.

   W Nim połóżmy swą nadzieję!

   W rodzinie nazywaliśmy go „Ksiądz Piotruś”. Tak się u nas mówiło: „Ksiądz Piotruś przyjedzie”.

   A poniżej kilka wiadomości z jego życiorysu, które udało mi się zebrać.

   Ks. Piotr Achramiej FDP (skrót FDP jest oznaczeniem zgromadzenia orionistów, z języka włoskiego: Figli della Divina Providenza, tzn. Synowie Bożej Opatrzności).

   Urodził się 15 czerwca 1920 roku w miejscowości Macury (Wilno). Po ukończeniu, w 1934 roku, szkoły podstawowej w Łuczaju i gimnazjum w Zielonej Górze, wstąpił do Zgromadzenia Orionistów w Zduńskiej Woli w roku 1949. Tam w Niższym Seminarium kończył liceum od 1950 do 1952 roku, kiedy Seminarium zostało zlikwidowane przez władze państwowe. Wkrótce został wysłany wraz ze swoimi kolegami na studia filozoficzne i teologiczne w diecezjalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Trzy lata później został przeniesiony do nowoutworzonego przez ks. Włodzimierza Michalskiego FDP, ówczesnego dyrektora prowincjalnego, seminarium duchownego w Zduńskiej Woli. W 1957 roku przyjął święcenia kapłańskie, w obecności goszczącego po raz pierwszy w Polsce dyrektora generalnego orionistów, Czcigodnego Księdza Carlo Pensa FDP. Następnie ukończył Wyższe Studium Życia Duchowego w Warszawie (1963).

   Swoją aktywność kapłańską rozwijał w wielu kierunkach. Był nauczycielem religii i wikariuszem parafialnym w Zduńskiej Woli (1957) i we Włocławku (1971). W latach 1957-1958 w parafii Bolesław (okolice Olkusza), gdzie tzw. „narodowcy” zagarnęli podstępem miejscowy kościół, prowadził wraz z dwoma innymi kapłanami duszpasterstwo i sprawował sakramenty pomimo braku dostępu do świątyni, szykan i aktów wandalizmu. Był kapelanem sióstr orionistek i ich asystentem w Falmierowie (1958) i Otwocku (1969), pełnił posługę w domu w miejscowości Czułòw-Skały (1965) i w Izbicy Kujawskiej jako ekonom i jako dyrektor; prowadził dokumentację domu. Od 1974 roku aż do śmierci był dyrektorem w tej ostatniej placówce.

   Zmarł w Izbicy Kujawskiej 22 lutego 1984, w 64 roku życia, 34 profesji zakonnej i 27 kapłaństwa.

   Dusza czysta i prawa; zawsze gotowy do pomocy i współpracy. Ubogacony talentem poetyckim; jego kompozycje były wiele razy recytowane przy różnych okazjach, świętach i akademiach. Pozostawił także wierszowaną biografię Księdza Orione.

   Źródło: Nekrolog Orionistów

W każdym spełnionym powołaniu kapłańskim
i zakonnym niech Bóg będzie uwielbiony!

* * *

„Nabożeństwo mojego Różańca

jest szczególnym znakiem Bożego upodobania”

(Obietnice różańcowe, które otrzymał od Niepokalanej Matki

bł. Alan de Rupe).