Proste kazanie przedświąteczne: o dobrej spowiedzi.

   Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
  
   Pan jest blisko. I święta już blisko.
   Przychodzimy dzisiaj do kościoła. Tutaj serce trzeba kierować ku górze, ku Panu Bogu!
   Światło Adwentowe przypomina nam o obecności Chrystusa i Jego Niepokalanej Matki. Podczas Mszy Świętej spotykamy się z Chrystusem, który mówi: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12).
   W świetle Chrystusa ma dokonywać się przemiana ludzkiego – naszego! – serca: z serca grzesznego, pogańskiego, zaciemnionego niewiernością, lenistwem, pożądliwością, głupotą, na serce czyste, mądre, promieniujące łaską – święte!
   Trzeba więc w każdej Mszy Świętej uczestniczyć z najwyższym szacunkiem, z pobożnością, w skupieniu i z sercem czuwającym i dyspozycyjnym, aby to wspaniałe działanie łaski Chrystusa przyjąć i z nim współdziałać – tak jak Matka Najświętsza przyjęła działanie Bożej łaski i z nią współdziałała.
   Z przemienionym tutaj sercem mamy iść w nasze codzienne konteksty, aby tam – w domu, w rodzinie, w pracy, w sąsiedztwie – poprzez dobre czyny i dobre słowa dawać wobec świata odważne i przejrzyste świadectwo Chrystusowi. A w ten sposób staną się faktem słowa Chrystusa – do nas i o nas: „Wy jesteście światłem świata. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 14.16).
   Jak nieskończenie wielką i zaszczytną jest sprawą uczestniczyć we Mszy Świętej, w tajemnicy Chrystusowej Ofiary, o której przypomina nam – zgodnie z Tradycją i zgodnie z przykładem naszego Ojca Świętego Benedykta XVI – Krzyż postawiony w samym centrum ołtarza.
   Pan jest blisko. I święta już blisko.
   Trzeba zatem duszę przygotować, oczyścić, uświęcić!
   Sprawa fundamentalna: czyste serce!
   Psalmista pyta i odpowiada:

   „Kto wstąpi na górę Pana,
   kto stanie w Jego świętym miejscu?
   Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca” (Ps 24, 3-4).
   Czyste serce. Skarb nieoceniony! Pan Jezus mówi: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5, 8).
   Ludzie czystego serca są błogosławieni, szczęśliwi! Spokojnie żyją, spokojnie zasypiają, spokojnie umierają. Św. Jan Maria Vianney, wierzący proboszcz z Ars, mówił: „Jeśli ktoś ma serce czyste i zjednoczone z Bogiem, odczuwa szczęście i słodycz, które go wypełniają, doznaje światła, które nad podziw go oświeca”.
   Czyste serce to owoc dojrzałych decyzji człowieka realizującego dobro i tylko dobro. Czyste serce to owoc oczyszczającego działania Boga, łaski uświęcającej – jeśli człowiek pobłądził i do Boga wraca przez dobrą szczerą spowiedź, która otwiera nam drogę do nieskończonych bogactw ołtarza Pańskiego.
   Zawsze jest czas stosowny, aby się nawrócić, aby z drogi grzechu zawrócić, aby do Boga wrócić, aby dać się oczyścić.
   Pisał św. Brat Albert: „Pan Bóg wie dobrze w jakim nikczemnym garnku dusze nosimy, dlatego dał spowiedź jako krynicę, żebyśmy się w niej myli, bo życie brudzi każdego jak błoto” (Św. Albert Adam Chmielowski, List).
   Kodeks Prawa Kanonicznego stanowi:
   „Kan. 960. Indywidualna i integralna spowiedź oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób, przez który wierny, świadomy grzechu ciężkiego, dostępuje pojednania z Bogiem i Kościołem.
   Kan. 988 § 1. Wierny jest obowiązany wyznać co do liczby i rodzaju wszelkie grzechy ciężkie popełnione po chrzcie, a jeszcze przez władzę kluczy Kościoła bezpośrednio nie odpuszczone i nie wyznane w indywidualnej spowiedzi, które sobie przypomina po dokładnym rachunku sumienia.
   § 2. Zaleca się wiernym, by wyznawali także grzechy powszednie”.
   W Sakramencie Pokuty najważniejszy jest Pan Jezus, Jego działanie, Jego łaska. I właśnie dlatego tak ważna jest nasza rola. Sakrament Pokuty nie jest obrzędem magicznym, ale wymaga naszej odpowiedzialnej współpracy. Pan Jezus traktuje nas poważnie! Krótko mówiąc: trzeba się do spowiedzi dobrze przygotować, trzeba Pana Boga za wszystkie grzechy przeprosić, trzeba się w konfesjonale szczegółowo, dobrze i szczerze wyspowiadać z wszystkich grzechów, po spowiedzi trzeba Panu Bogu wdzięcznym sercem podziękować za łaskę przebaczenia i naprawić wyrządzone zło.
   To dobroczynne spotkanie z miłosiernym Chrystusem realnie, w prawdzie, dokonuje się przez dobrą, szczerą, pokorną spowiedź: w Sakramencie Pokuty. Ale najpierw trzeba uznać się za grzesznika. Trzeba się odważyć uznać i wyznać: ja jestem grzesznikiem, ja zgrzeszyłem.
   Matka Boża mówi nam ważne słowo, pełne matczynej troski: oczyść się!
   Trzeba się na uroczystość Bożego Narodzenia przygotować. Trzeba duszę oczyścić, uporządkować, wystroić!
   Zdejm z siebie, zrzuć z siebie ciężar twoich grzechów, abyś godnie, z sercem czystym, ukląkł przed nowonarodzonym Panem!
   Więc? Przed świętami idę do spowiedzi i modlę się:
   „Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
   i oczyść mnie z grzechu mojego!
   Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty,
   obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
   Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste”
   (Ps 51, 4.9.12).
   
   Jak się dobrze wyspowiadać?
   Kościół nam z troską precyzuje, że mamy spełnić pięć warunków. Oto one:
   * rachunek sumienia,
   * żal za grzechy,
   * mocne postanowienie poprawy,
   * szczera spowiedź czyli wyznanie grzechów,
   * zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.
   Krótko rozwińmy każdy z tych punktów.
   1. Rachunek sumienia. Powinien być dokładny, szczegółowy, dotyczący wszystkich dziedzin naszego życia, dotyczący sfery myśli, słów i czynów oraz zaniedbań w realizacji dobra. Dla uczynienia dokładnego rachunku sumienia pomocne może być dla nas skorzystanie z różnych schematów zawierających szczegółowe pytania. Na rachunek sumienia trzeba poświęcić trochę czasu, w spokoju i w skupieniu, bez pośpiechu. Nieporozumieniem byłoby zaraz po wejściu do kościoła patrzeć, gdzie jest najkrótsza kolejka, aby jak najszybciej dostać się do konfesjonału. Nie chodzi o to, aby jak najszybciej dostać się konfesjonału, ale chodzi o to, aby wyspowiadać się dobrze, szczerze i dokładnie – ze wszystkich grzechów.
   2. Żal za grzechy. Powinien być szczerą modlitwą, przeproszeniem Pana Boga za popełnione przez nas zło. Trzeba więc przed spowiedzią się szczerze do Pana Boga pomodlić i powiedzieć to Panu Bogu: Panie Boże, z miłości ku Tobie żałuję za wszystkie moje grzechy!
   3. Mocne postanowienie poprawy. Aby spowiedź była ważna trzeba w swoim sercu wyraźnie postanowić poprawę, to znaczy podjąć wyraźną decyzję zerwania z grzechem i zerwania z okolicznościami, które mnie do grzechu prowadzą. Tu warto przypomnieć, że samo dobrowolne narażanie się na grzech ciężki już jest grzechem ciężkim. Mocne postanowienie poprawy to decyzja, wybór dobra i tylko dobra. To muszę Panu Bogu jasno i szczerze powiedzieć: Panie Boże, nie chcę więcej grzeszyć, chcę czynić dobro i tylko dobro.
   4. Szczera spowiedź czyli wyznanie grzechów. Mamy obowiązek wyznać w konfesjonale wszystkie grzechy ciężkie. Wyznawajmy także grzechy powszednie, tym bardziej, że niestety coraz więcej osób zatraca wrażliwość sumienia i to, co jest grzechem ciężkim, traktują jak sprawę błahą. Przy wyznawaniu grzechów ciężkich obowiązuje nas tzw. integralność wyznania czyli całościowość. Co to znaczy? Mamy wyznać dokładnie grzechy podając spowiednikowi trzy sprawy: jaki grzech, ważniejsze okoliczności i liczbę grzechów. Trzymajmy się z wielką dokładnością tych zasad, aby kapłan nie musiał się dopytywać i abyśmy ustrzegli się niebezpieczeństwa świętokradzkiej spowiedzi. Zawsze spowiadajmy się dokładnie i szczerze, tak jakby to była ostatnia spowiedź w naszym życiu.
   5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Częściowo polega na dokładnym odprawieniu pokuty, którą daje nam kapłan. Ale obowiązek zadośćuczynienia to także: oddanie rzeczy skradzionej, wyrównanie krzywd materialnych czy moralnych wyrządzonych innym, odwołanie oszczerstwa, przeproszenie tych, których obraziliśmy czy skrzywdzili. I tym podobne.
   Pięć warunków dobrej spowiedzi: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera  spowiedź czyli wyznanie grzechów, zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Te wszystkie pięć warunków spełniajmy przy każdej spowiedzi z wielką dokładnością, abyśmy po każdej spowiedzi mieli moralną pewność, że spowiedź była ważna i łaska przebaczenia skutecznie oczyściła nasze serca z grzechów.
   Na początku, przed wyznaniem grzechów, należy powiedzieć kapłanowi: kiedy była nasza ostatnia spowiedź, czy odprawiliśmy zadaną pokutę i czy nie zatailiśmy jakiegoś grzechu.
  
   Wielka i ważna sprawa: duszę oczyścić. Najważniejsza sprawa!
   Mówi Chrystus: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16, 26).
   A św. Piotr dodaje z troską: „Z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie” (1 P 3, 16).
   Maryjo, Ucieczko grzeszników, Matko nasza, pomóż nam wyspowiadać się szczerze.
   Każdy konfesjonał jest szeroko otwartą bramą ku Bogu bogatemu w miłosierdzie. Pan Bóg czeka…
   Pan jest blisko. I święta już blisko.
   Trzeba zatem duszę przygotować, oczyścić, uświęcić. Przed świętami wyspowiadajmy się szczerze, abyśmy mogli z czystym sercem z radością uklęknąć przed nowonarodzonym Chrystusem.
   „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić” (Łk 5, 12).
   Amen.